Πέρασαν βδομάδες μα δε λέει να φύγει η νύχτα.
Κοιτάζω κλεφτά έξω από το κλειστό μου παράθυρο και μόνο ίσκιους διακρίνω. Τους ψυθιρίζω στιχάκια μα χάνονται στο σκοτεινό του ουρανού. Τους μιλώ μα δεν μιλούν. Και παρασέρνομαι σε ένα ανούσιο μονόλογο μέχρι που το στόμα μουδιάζει και οι ήχοι ακούγονται άναρθρες κραυγές, σαν αγρίμι της νύχτας.
Και τότε… τότε στα δικά μου αυτιά ακούγομαι τρομαχτικός, επίμονος, αφυπνιστικός, σαν στρατιωτικό εγερτήριο. Μα όταν σωπάσω εξαντλημένος από την ένταση, ακούω τα παιδιά των δρόμων να μου ζητούν άλλο ένα… άλλο ένα παιδικό νανούρισμα…

Γιώργος Μαυρογιάννης Μάϊος 2014
© copyrights protected
all rights reserved