Ο χειμώνας τελειώνει και εγώ μικραίνω λίγο λίγο. Ζεστή ανθρώπινη καρδιά σε ψυχρό και κρύο σώμα χιονάνθρωπου.

Ο ήλιος στον ουρανό, ομορφαίνει την ημέρα. Χαϊδεύει τα λουλούδια, ζεσταίνει τα κρύα σπίτια, γιατρεύει τις θλιμμένες ψυχές. Όμως στα δικά μου πέτρινα μάτια μοιάζει με απειλητικό κοράκι που κάνει κύκλους αργά και απειλητικά πάνω από το σώμα μου που λίγο λίγο λιώνει…

Και όταν πια έρθει το καλοκαίρι, πάνω στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε μια λιμνούλα με νερό, ένα καρό κασκόλ, μια ξύλινη σκούπα και λίγες στρογγυλές πέτρες, θα δείτε την καρδιά μου να χτυπάει. Στην αρχή επίμονα, σπαρακτικά και ικετευτικά ζητώντας σώμα να την φιλοξενήσει, μετά αργά και σιωπηλά σαν μελλοθάνατος που αποδέχεται την μοίρα του.

Δεν είναι που δεν έψαξα, είναι που δε βρήκα πουθενά.. Δεν είναι που δεν αγωνίστηκα, είναι που δεν άντεξα… Δεν είναι που δε θέλησα, είναι που δε μπόρεσα… Σαν χιονάνθρωπος που θέλησε να δει το καλοκαίρι….

Γιώργος Μαυρογιάννης Μάϊος 2014
© copyrights protected
all rights reserved