Στην Έρημο του Χρόνου

Αμίλητοι περπατάνε χρόνια τώρα στην έρημο του χρόνου. Αιώνες ολόκληρους… Στην καυτή και εξαντλητική έρημο του χρόνου…

Ο πρώτος, ο παππούς, γέρος και κουρασμένος, θέλει απλά να γύρει το σώμα του και να ξεκουραστεί. Να ξεχαστεί αν είναι δυνατό. Το στιγματισμένο του κορμί και το ζαρωμένο του πρόσωπο μαρτυρούν την ταραγμένη ζωή του. Η μνήμη του δεν είναι αρκετή για να χωρέσει όσα είδαν τα μάτια του και όσα άκουσαν τα αυτιά του.

Λίγο πιο μπροστά, στη μέση, ο γιος. Μεσήλικας, ρεαλιστής και κυνικός, περπατά νωχελικά ρίχνοντας κλεφτές ματιές πάνω από τον ώμο του, προσπαθώντας να δει αν ο γέρος τον ακολουθεί ακόμα. Η ταραγμένη τους σχέση, που ποτέ δεν εκφράστηκε με λόγια, καθορίζει κάθε βήμα του άντρα αυτού. Η επίκριση, οι ενοχές, τα πρέπει και τα μη, τα όσα έκανε και δεν έπρεπε, τα όσα δεν έκανε αλλά θα έπρεπε, όλα μαζί καθρεφτίζονται σε ένα μόνο διαπεραστικό βλέμμα του γέρου, που κάνει τον άντρα να τρομάζει, να παραπατά, να πέφτει και να σηκώνεται ξανά.

Και μπροστά μπροστά ο εγγονός. Το καμάρι του μπαμπά. Η ελπίδα του μπαμπά. Ζωηρός, περιφέρεται άσκοπα όλο ενέργεια. Έφηβος που δε λέει να ωριμάσει, κακομαθημένος και κακεντρεχής, έφηβος με αβέβαιη κατάληξη. Αν θα μπορούσε κάποιος να διδάξει κάτι ουσιαστικό και χρήσιμο σε αυτό το ατίθασο παιδί, αυτός είναι ο παππούς. Ο μεσήλικας άντρας όμως ποτέ δεν θα το επέτρεπε αυτό. Άγρυπνος πάντα, χωρίζει τα βήματα του παππού από τον εγγονό του…

Αμίλητοι περπατάνε χρόνια τώρα στην έρημο του χρόνου. Αιώνες ολόκληρους… Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, συνοδοιπόροι στην καυτή και εξαντλητική έρημο του χρόνου…