Θυμάμαι μικρή που ήμουν η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Ωραία Κοιμωμένη… Ανάλογα με το τοπίο άλλαζα. Ήμουν μία από αυτές τις ηρωίδες των παιδικών παραμυθιών. Κι έτσι έμαθα μέσα από αυτά να περιμένω την αγάπη, να ξεχωρίζω το καλό από το κακό και το άσχημο από το όμορφο!

Πόσο αγαπούσα τα παραμύθια! Μια νύχτα διάβαζα την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Εκείνη τη νύχτα ήμουν το ξανθό αυτό κοριτσάκι που πίστεψε στα θαύματα! Έκλεισα τα μάτια και ζήτησα να πετάξω! Νόμιζα όλα ήταν δυνατά… Δεν πέταξα όμως. Μόνο δάκρυα κύλησαν στα κόκκινα μάγουλά μου, γιατί έσφιξα τόσο πολύ τα μάτια μου. Αλλά δεν τα παράτησα. Σκέφτηκα άλλον τρόπο… Αν είχα ένα λυχνάρι που θα το έτριβα και θα έβγαινε ένα τζίνι…, τότε θα είχα 3 ευχές! 

Πόσο αθώα ΔΕΝ είναι τα παραμύθια; Μεγάλωσα για να καταλάβω πως δεν ήμουν καμία πριγκίπισσα… πως το γεγονός ότι δεν πέταξα ήταν νόμος της φύσης κι όχι απόρροια της ατυχίας μου που δε βρήκα ποτέ στο πατάρι ή στη σοφίτα ένα λυχνάρι σκονισμένο… Δεν πρέπει τα παιδιά να μεγαλώνουν με τέτοιες ιστορίες! Αυτές οι ιστορίες είναι εργοστάσια παραγωγής ρομαντικών παιδιών. Η πραγματικότητα δε χωράει τα όνειρα τους. Είναι ασφυκτικά εδώ. Δεν πρέπει τα παιδιά να μεγαλώνουν με παραμύθια! Γίνονται ποιητές και οι ποιητές καταστρέφουν τον κόσμο. Ζουν ουτοπικά παρασύροντας τους αναγνώστες σε μια ιδανική κοινωνία. 

Καημένε κόσμε! Ακούς εμάς που τα βράδια είμαστε τόσο μόνοι που ξεσπάμε πάνω σε ένα χαρτί, ενώ κάνουμε βόλτες σε ένα ήσυχο λιμάνι. Είμαστε ύπουλοι. Ξεσηκώνουμε τον κόσμο πλάθοντας ψευδαισθήσεις αντιπροσωπεύοντας πάντα μόνο την αλήθεια! Κάποιες στιγμές είμαστε οι κυβερνήτες της Γης. Δημιουργούμε και καταστρέφουμε ελπίδες για να ξεγελάσουμε το μυαλό μας… για να νιώσουμε λιγότερο ανθρωπάκια σε αυτό το αχανές σύμπαν που μας φιλοξενεί. 

Να τους διώχνετε τους ποιητές! Είναι οι απογοητευμένοι ρομαντικοί ρεαλιστές του σήμερα! Έμαθαν την αλήθεια για τα παραμύθια και προσπαθούν να διατηρήσουν τη μαγεία όλων όσων κάποτε πίστευαν και υπερασπιζόντουσαν με πάθος.  Προδομένοι ποιητές… Όλοι αλκοολικοί…  Μεθούν βάζοντας τις λέξεις σε μια σειρά που δε βγάζει νόημα!! Κι εγώ μαζί τους μια φθαρμένη ηρωίδα με σκισμένο τζιν, ξυπόλυτα πόδια και αδιαφορία για τα βατράχια που με ένα φιλί θα γίνουν πρίγκιπες.

Δεν υπάρχουν χρυσά γοβάκια για εμάς τους θνητούς!

Νικη Μιχαλοπούλου

Ιούνιος 2014