Η Τελευταία Μάχη

Κάθε πρωί ξεκινάμε για την Τροία. Μαζευόμαστε όλοι στο ίδιο σημείο, μοιράζουμε τα όπλα μας και ανεβαίνουμε στα πλοία. Κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, κινούμε για άλλη μια μάχη. Την τελευταία μάχη, τη μάχη της νίκης…

Σκουριασμένα σπαθιά, τρύπιοι θώρακες, ραγισμένες περικεφαλαίες… Άδεια στομάχια και πόδια γυμνά… Φουρτουνιασμένες θάλασσες και πλοία που μπάζουν νερά. Δούρειοι ίπποι ανίκανοι να ξεγελάσουν πλέον τον εχθρό…

Χρόνια τώρα στρατιώτες στον ίδιο πόλεμο. Κοιτάζω γύρω μου τους συμπολεμιστές μου, αποφασισμένους και λυσσασμένους για τη νίκη όσο ποτέ. Αποφασισμένοι να πεθάνουν για τη νίκη, αγνοώντας την αιτία και τον σκοπό του άθλιου αυτού πολέμου.

Κατά το μεσημέρι, αντικρίζουμε στο βάθος την πόλη… Αγέρωχη, με τα ψηλά της τείχη και τις αμπαρωμένες πύλες. Απόρθητη. Μας κοιτάζει ειρωνικά, γελά προκλητικά και μας περιμένει.

Και μετά τη φρίκη της μάχης, μόλις πέσει το σούρουπο, μαζεύουμε τα όπλα από τους νεκρούς, μαζεύουμε τους τραυματίες, ανεβαίνουμε στα πλοία και επιστρέφουμε στην πατρίδα.

Η νύχτα έχει φεγγάρι και η θάλασσα της επιστροφής είναι γαλήνια. Κάθομαι σε μια γωνιά του πλοίου μόνος και σκέφτομαι. Χαράζω στο κατάστρωμα με το ματωμένο σουγιά μου τη λέξη «νίκη». Μια λεξούλα τέσσερα γράμματα για την οποία πολεμώ σκοτώνω και πεθαίνω… «νίκη»….

Αύριο λέω να μην ανεβώ στα πλοία. Δε βαριέσαι λέω μέσα μου… Τώρα που το βλέπω καθαρά, ακόμα και η νίκη γράφεται με ήττα…