ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΩΡΑ

Η έρημη σκηνή… τα αδειανά καθίσματα… τα σκονισμένα προσωπεία…

Οι προβολείς που έσβησαν και η αυλαία που όλο πέφτει.

Τα εκπληρωμένα όνειρα… οι μεγάλες προσδοκίες… η κορυφή και η κατηφόρα…

Τα μαραμένα τριαντάφυλλα της δόξας, και η ζωή που όλο εγκαταλείπει…

Φτάνει ακόμα στα αυτιά μου ο αχός από το ζεστό χειροκρότημα, σε ένα άχαρο παιχνίδι του μυαλού και του χρόνου.

Μες το μυαλό, σαν να ήταν χθες· ζητωκραυγές, υποκλίσεις, λουλούδια και χαμόγελα, φωτογραφίες και αυτόγραφα.

Μέσα στο χρόνο, σαν να μην υπήρξανε ποτέ.

Η ημερομηνία στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, μου σκοτεινιάζει τη μνήμη. Τα περνά όλα σε ένα παρελθόν δόξας και δύναμης, που η γλυκιά ανάμνησή του, μόνο πόνο προξενεί.

Το νεανικό μου πρόσωπο στην ξεθωριασμένη φωτογραφία, χαμογελά όλο ειρωνεία και συμπόνια μαζί.

Με πειραγμένα ζύγια σταθμίσαν το ταλέντο μου· με το χρώμα των μαλλιών, και το ρυτιδωμένο πρόσωπο.

Όσο προχωρά η νύχτα, τα άστρα γύρω σβήνουνε. Μη βγαίνεις ήλιε, μη. Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμα. Δώσε άλλη μια ώρα…