Το πιο αθώο βλέμμα

Κι αν σου πω ότι μου λείπεις θα το πιστέψεις;

Ποτέ σου δεν πίστεψες κάτι από όλα όσα είπα. Με κοίταζες καχύποπτα, σιωπηλά και παγερά. Σχεδόν περιφρονητικά, κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ.

Τα μάτια σου όμως… τα μάτια σου πάντα σε πρόδιδαν. Αυτά τα μεγάλα άγρυπνα και έξυπνα σου μάτια που σπινθήριζαν λέξεις, πάντα έλεγαν περισσότερα από τα χείλη σου, ακόμη και αν κάποιες φορές έστρεφες το βλέμμα αλλού και απέφευγες να συναντηθούν οι ματιές μας. Ξέρω ότι κάποτε το έκανες αυτό από ντροπή, κάποτε από ενοχή, αλλά ξέρω ότι τις περισσότερες φορές το έκανες από αγάπη. Για να προστατεύσεις εμένα από εσένα.

Τώρα σε κοιτώ να κάθεσαι στη γωνιά αμίλητη, μήνες τώρα και μου ραγίζει η καρδιά. Κάθεσαι στην κουνιστή σου καρέκλα και τα μάτια σου κοιτούν με απάθεια έξω από το παράθυρο τους περαστικούς. Αυτούς που έρχονται και αυτούς που φεύγουν. Δεν σου ‘χει μείνει άλλο βλέμμα για εμένα. Ούτε συμπόνιας, ούτε σκληρότητας, ούτε θαυμασμού, ούτε περιφρόνησης.

Κι εγώ που όλο την πλάτη σου κοιτάω, περιμένω υπομονετικά και ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσεις το κεφάλι. Για την τελευταία σου ματιά. Την τελευταία σου λέξη. Την πιο γλυκιά σου μαχαιριά στο πιο αθώο βλέμμα…