Το μυαλό κάποτε γεμίζει και ξεχειλίζει από προβληματισμούς.

Η ζωή κάποτε μοιάζει πολύπλοκη και απαιτητική.

Οι αποστάσεις μεγάλες, ο χρόνος λιγοστός, τα ζητήματα πολλά και δύσκολα.

Πόσα από αυτά που με απασχολούν καθημερινά, που μου απομυζούν ενέργεια, που με κάνουν να τρέχω και να μη φτάνω, θα έπρεπε να με απασχολούν πραγματικά;

—————————————————————————————————————————————

Καθόμουνα ώρα πολλή και παρατηρούσα τα μυρμήγκια στην αυλή του σπιτιού μου που πηγαινοέρχονταν στη φωλιά τους μεταφέροντας τροφή. Ακούραστοι εργάτες που εργάζονται με ένα μόνο σκοπό… Να αποθηκεύουν για τις δύσκολες ημέρες…

Προσήλωσα την προσοχή μου σε ένα πεισματάρικο μυρμήγκι που επέλεξε να μεταφέρει ένα φυλλαράκι τρεις φορές μεγαλύτερο από το σώμα του… Αγώνας, φοβερός… το έπιανε, του έπεφτε, το ξανάπιανε, του ξανάπεφτε, το έσπρωχνε, το τραβούσε. Άρχισα να νιώθω την απελπισία και το πείσμα του. Απείχε ακόμα τρία μέτρα από την φωλιά του. Έσκυψα και έκλεισα απαλά στα δύο μου δάκτυλα το μικροσκοπικό του σώμα και το φυλλαράκι, και τα μετέφερα δίπλα στην φωλιά του.

Τόσο απλά…

Καταλαβαίνουν άραγε το μέγεθός τους; Καταλαβαίνουν πόσο μικρός είναι ο κόσμος στον οποίο ζουν; Αντιλαμβάνονται ότι γεννιούνται, ζουν, εργάζονται, και πεθαίνουν στην αυλή ενός σπιτιού; Ότι o μικρόκοσμός τους είναι απλά ένας κόκκος άμμου στο έδαφος ενός τεράστιου πλανήτη; Καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας που κάνουν καθημερινά για επιβίωση, η δύναμη και η ενέργεια που σπαταλούν στην εργασία τους, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, τα βάρη που σηκώνουν, αν τα κοίταζαν από δύο μέτρα πιο ψηλά θα φαίνονταν ασήμαντα;

Αν μίκραινα τόσο πολύ, στο μέγεθος ενός μυρμηγκιού, με την περιορισμένη όραση που αυτό συνεπάγεται, σε μήκος και ύψος, θα μπορούσα άραγε να αντιληφθώ την παρουσία ενός ζώου δίπλα μου; Ενός ανθρώπου; Ενός σπιτιού; Μιας πολυκατοικίας; Ενός ουρανοξύστη;

Αν μίκραινα τόσο πολύ, στο μέγεθος ενός μυρμηγκιού, με την περιορισμένη ταχύτητα κίνησης που αυτό συνεπάγεται θα μπορούσα να αντιληφθώ ότι τα τρία μέτρα τα οποία απέχω από την φωλιά μου, είναι μόνο δύο βήματα για ένα άνθρωπο; θα μπορούσα να αντιληφθώ τι σημαίνει να ταξιδεύω με το αυτοκίνητο δέκα χιλιόμετρα πιο κάτω; τι σημαίνει να μπω σε ένα αεροπλάνο και να ταξιδέψω πάνω από θάλασσες και βουνά στην άλλη άκρη του κόσμου?

Τα καημένα… αν είχαν έστω και την παραμικρή ιδέα τι υπάρχει γύρω τους…

————————————————————————————————————————————

Εδώ φαίνεται το μέγεθος της γης μας μέσα στον γαλαξία μας. Ένας κόκκος άμμου σε ένα τεράστιο γαλαξία…

Και εδώ φαίνεται το μέγεθος του γαλαξία μας μέσα στο μέχρι τώρα γνωστό σύμπαν… Ένας κόκκος άμμου σε ένα αχανές σύμπαν…

Καταλαβαίνω άραγε εγώ το μέγεθός μου; Καταλαβαίνω πόσο μικρός είναι ο κόσμος στον οποίο ζω; Αντιλαμβάνονται ότι γεννιέμαι, ζω, εργάζομαι, και πεθαίνω σε ένα απειροελάχιστο μέγεθος κόκκο άμμου;

Καταλαβαίνω άραγε ότι, με την περιορισμένη όραση και ταχύτητα κίνησης που διαθέτω, το ότι κατάφερα να φτάσω στο φεγγάρι μοιάζει με μυρμήγκι που απέχει εκατό μέτρα από τη φωλιά του;

—————————————————————————————————————————————

Ξαφνικά, τα μικροσκοπικά αυτά πλασματάκια, στο μυαλό μου φαντάζουν πλέον μεγαλύτερα από εμένα. Ο αγώνας τους για επιβίωση πιο σημαντικός από τον δικό μου. Τα μικροπροβλήματά τους μεγαλύτερα από τα δικά μου μικροπροβλήματα.

Το αν θα καταφέρει το μυρμήγκι να μεταφέρει στη φωλιά του ένα φυλλαράκι, με όλο τον αγώνα που αυτό συνεπάγεται, μοιάζει ζήτημα μεγαλύτερης σημασίας από πολλά ανθρώπινα ζητήματα.

Μικροπαρεξηγήσεις… Άσκοπες ανησυχίες… Αδικαιολόγητο άγχος… Επιδίωξη της καλής ζωής… Επίδειξη πλούτου… Αγώνας για δόξα και φήμη… Εθνικισμός… Πόλεμοι…

Αυτά τα άλλοτε μεγάλα ζητήματα τώρα φαίνονται αστεία. Σαν μυρμήγκια που δεν επικεντρώνονται απλά στην επιβίωση τους, αλλά αγωνίζονται να αλλάξουν τον κόσμο ή να πλουτίσουν.

Σαν μυρμήγκια που αγνοούν ότι κάποιο πόδι θα μπορούσε να τα λιώσει μέσα στο επόμενο λεπτό…

Γιώργος Μαυρογιάννης Ιούλιος2014

© copyrights protected

all rights reserved