ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΕΦΕΡΕ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ.

Πόση θλίψη
μπορεί να χωρέσει
σε ένα κονσερβοκούτι;

Πόσο τίποτα
μπορεί να χωρέσει
μέσα σε μιά ζωή;

Πόσα τίποτα
αυτού του κόσμου
μπορούν να χωρέσουν
στο πεινασμένο βλέμμα
ενός σκύλου;

Πόσο, άραγε,
η θλίψη μου
μπορεί τροφή
να γίνει
και φτερά;

Πόσο ακόμα
η ζωή
θα σέρνεται
στους δρόμους;
….απλά…αναρωτιέμαι….

Οι καλημέρες
είναι ευχές
και εννοούνται…
Μα, πέθαναν
οι καλές
από καιρό
οι μέρες…

Έτσι και εγώ,
συγχωρέστε με…
καληνύχτα
θα σας πω….

Μην με κατηγορήσετε…
Η θλίψη όλα τα φταίει…

Πάντα, όμως,
άνθρωποι
σας αγαπώ…

Δεν σας διάλεξα,
μα,
είστε συγγενείς μου……

Αγγελική Ραυτοπούλου, 2010,
Συλλογή, Πνευματικός Θάνατος…