Η φωνή μου, ίσα που ακούγεται τώρα πια.

Αυτή η ανίατη ασθένεια με σκοτώνει και με ταλαιπωρεί αφάνταστα. Έχει κουράσει το σώμα μου, έχει θολώσει το μυαλό μου. Έχει αραιώσει επικίνδυνα τους παλμούς της καρδιάς. Με το ζόρι πάλλεται πια, αργά και κουρασμένα, σαν τρύπιο τενεκεδένιο ταμπούρλο στο μέσο μιας καλά συντονισμένης ορχήστρας.

Η φωνή μου όμως… Η φωνή μου που χάνεται, αυτό με θλίβει περισσότερο από όλα. Αυτή η βραχνάδα στη φωνή, που όλο μεγαλώνει κάνει τις λέξεις μου αδύναμες και ασθενικές.

Αν θες να με ακούσεις σκύψε λίγο το αυτί σου. Αν δεν φοβάσαι την αρρώστια μου, σκύψε το αυτί σου να ακούσεις τα τελευταία μου λόγια, στην τελευταία μου ανάσα.

———————————————————————————————————————————

Τώρα πια οι σκέψεις συνωστίζονται στην κλειδωμένη έξοδο. Εκεί γεννιούνται και εκεί πεθαίνουν καθώς αλληλοσπρώχνονται, ποδοπατούνται και ασφυκτιούν.

Μόνο μια σκέψη, μια μικρούλα σκέψη, η οποία κρύφτηκε καλά σε μια σκονισμένη και αραχνιασμένη γωνίτσα του μυαλού επιβιώνει χρόνια τώρα. Και περιμένει εκεί, στο σκοτάδι, υπομονετικά και ήσυχα…

Σαν εκκρεμές που περιμένει σιωπηλό, χιλιάδες χρόνια, μια φορά για να ηχήσει.

Γιώργος Μαυρογιάννης Ιούλιος 2014
© copyrights protected
all rights reserved