Αυτό το ανδρείκελο απέναντί μου δε λέει να κινηθεί.

Κενό από αισθήματα και σκέψεις, κοιτάζει βουβά και παθητικά εμένα, που μάταια προσπαθώ να του προκαλέσω γέλιο ή κλάμα.

Τα βρώμικα, κουρελιασμένα του ρούχα, μαρτυρούν ότι κάποτε είχε ζωή μέσα του. Ότι κάποτε πάλεψε, ότι κάποτε κέρδισε, ότι κάποτε έχασε με το κεφάλι ψηλά.

Το υποκριτικό του ύφος, μαρτυρά ότι κάποτε πρωταγωνιστούσε σε θεατρικές, κωμικοτραγικές παραστάσεις.

Τα βουρκωμένα μάτια του προδίδουν ότι κάποτε έκλαψε με λυγμούς, ενώ οι ρυτίδες γύρω τους προδίδουν ότι κάποτε γέλασε με την ψυχή του.

Πόδια από βαρύ, ασήκωτο μολύβι το κρατούν καθηλωμένο στην ίδια άβολη στάση, έτσι όπως το εγκατέλειψαν τότε οι ιδιοκτήτες του.

Χέρια από σκουριασμένο σίδηρο, αφήνουν τη σκουριά τους σε ό,τι αγγίξουν, σε ό,τι κρατήσουν, σε ό,τι αγκαλιάσουν.

Και στη θέση της καρδιάς… εκεί που κάποτε υπήρχε καλά προστατευμένη μια καρδιά από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, μια καρδιά πολύτιμη που άστραφτε και ακτινοβολούσε, μια καρδιά που προσέλκυε κοντά της μικρά παιδιά και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες, αθώους και πονηρούς… Στόχος ληστών και κλεπταποδόχων η χρυσή του η καρδιά… Μέσα από την ανοιχτή τρύπα στα στήθη του, μπορείς τώρα να δεις στη θέση της ένα καμένο μαύρο κάρβουνο που ούτε καπνό δε βγάζει πια.

Μια καρδιά από καμένο μαύρο κάρβουνο είναι ότι του έχουν αφήσει… ίσα για να υπάρχει…

Πλησίασα διστακτικά.

– Γιατί δε μιλάς; ρώτησα.

– Μη με παρεξηγάς… απλά περιμένω…

– Τι περιμένεις;

– Δεν ξέρω… Ίσως μια αρχή, μια καινούργια αρχή.

Κοίταξα στο βάθος τον ορίζοντα. Το άγγιξα στοργικά στην πλάτη και του έδειξα τα μαύρα σύννεφα που άρχισαν να μαζεύονται…

Στην αρχή χαμογέλασε, μετά δάκρυσε… Ήτανε η αρχή!

Ήτανε η αρχή του τέλους…

Γιώργος Μαυρογιάννης Ιούλιος 2014
© copyrights protected
all rights reserved