Είμαι ένα μοναχικό δέντρο στο μέσο ενός καμένου δάσους.

Οι στάχτες ακόμα ανεμίζουν στον απαλό αέρα.

Υπάρχει ακόμα η μυρωδιά του καμένου ξύλου στην ατμόσφαιρα .

Δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησε η πυρκαγιά… Δέκα ολόκληρα χρόνια έκαιγε αδιάκοπα γύρω μου ό,τι είχε ζωή μέσα του.

Μόνο εμένα δεν άγγιξε η φωτιά της. Με άφησε όρθιο να κοιτώ τα αποκαΐδια γύρω μου και το απέραντο μαύρο που άφησε πίσω της.

Στην αρχή ήμουνα βέβαιος ότι με λυπήθηκε. Με τον καιρό όμως κατάλαβα ότι εμένα έψαχνε. Με έψαχνε και με βρήκε…

Άλλα δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε.

Δέκα χρόνια χωρίς χειμώνες, χωρίς καλοκαίρια, χωρίς άνοιξη… μόνο φθινόπωρα. Δέκα μουντά φθινόπωρα, χωρίς βροχή, χωρίς ήλιο, χωρίς ζέστη και χωρίς κρύο..

Είμαι ένα δέντρο σε αιώνιο φθινόπωρο, χωρίς φύλλα, χωρίς καρπό, χωρίς σκιά…

Είμαι το δέντρο που σώθηκε για να χαθεί το δάσος…

Είμαι το γενεαλογικό δέντρο της ανθρωπότητας…

Είμαι το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού…

Είμαι το δέντρο της ζωής…

Γιώργος Μαυρογιάννης Αύγουστος 2014
© copyrights protected
all rights reserved