Οι Άθλιοι (Les Misérables) – Βίκτωρ Ουγκό | Όταν ο χρόνος αλλάζει ουρανο…

Περιγραφή

«… Οι ‘Αθλιοι γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ’ όλους, όμως εγώ για όλους τούς έγραψα. (…)
» Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο των Αθλίων χτυπά την πόρτα φωνάζοντας δυνατά:
» -Ανοίξτε μου! Έρχομαι για σας!
» Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ’ όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ’ όλες τις γλώσσες».

Το βιβλίο περιγράφει τις περιπέτειες του Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία.

Ο Γιάννης Αγιάννης είναι ένας πάμπτωχος άνθρωπος που θα αναγκαστεί να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί, κάτι που τον οδηγεί στη φυλακή και στα κάτεργα. Δραπετεύοντας από εκεί καταφέρνει να γίνει δήμαρχος μιας μικρής πόλης της Γαλλίας, με μοναδικό στόχο του να βοηθά τους φτωχούς.

Μετά από χρόνια ο Γιάννης Αγιάννης γνωρίζει τη Φαντίνα, η οποία, απολύθηκε από το εργοστάσιο όπου δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί και κατέληξε στην πορνεία. Πριν πεθάνει, η Φαντίνα παρακαλά τον Γιάννη Αγιάννη να φροντίσει το παιδί της, τη μικρή Τιτίκα. Ο Γιάννης Αγιάννης, με προσωπικό κόστος τιμά την υπόσχεσή του και παίρνει υπό την προστασία του την Τιτίκα, ξεκινώντας έτσι μια περιπέτεια με ασταμάτητη πλοκή και για του δυό τους.

Σε όλο το βιβλίο ο Γιάννης Αγιάννης καταδιώκεται από τον αδίστακτο αστυνομικό Ιαβέρη, ο οποίος το έχει κάνει σκοπό της ζωής του να συλλάβει τον Γιάννη Αγιάννη και να τον στείλει πίσω στην φυλακή.

Αριθμός σελίδων: 980

Το βιβλίο γράφτηκε το 1862

Σχόλια

Ανάμεσα στις «Ρίζες» και τον «Δρ. Ζιβάνγκο», στην βιβλιοθήκη των γονέων μου, υπήρχαν οι «‘Αθλιοι». Το έβλεπα εκεί 30 χρόνια μέχρι να αποφασίσω να το διαβάσω και να καταλάβω τι εστί λογοτεχνία.

Σε τέτοια βιβλία δεν χωράει κριτική, μόνο σεβασμός.

Το αριστούργημα αυτό, γραμμένο στα μέσα του 19ου αιώνα, έχει πολιτική και κοινωνική προέκταση σε μια εποχή τυραννίας όπου μόνο μια λέξη μπορούσε να περιγράψει τις συνθήκες ζωής του απλού λαού – αθλιότητα.

Στο βιβλίο, πέρα από τις ιστορίες των αθλίων, οι οποίες στο τέλος διασταυρώνονται με συνδετικό κρίκο τον Γιάννη Αγιάννη, ο συγγραφέας εξετάζει την φύση του καλού και του κακού, προβληματίζεται σε σχέση με τον νόμο και τον τρόπο επιβολής του, αναλύει εκτεταμένα την ιστορία της Γαλλίας και κυρίως τους Ναπολεόντειους πολέμους και περιλαμβάνει θέματα όπως την πολιτική, την θρησκεία, τον έρωτα και την οικογενειακή αγάπη.