Ημέρα πρώτη

Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από την ηλικία των πέντε.

Θυμάμαι τα σκουριασμένα κάγκελα στο μπαλκόνι του διαμερίσματος. Καθισμένος στο κρύο πάτωμα, έπαιζα εκεί με τις ώρες, σκυμμένος πάνω από φτηνά και πρόχειρα παιχνίδια.

Κάποιες φορές η περιέργεια με έσπρωχνε να πιαστώ από τα σιδερικά και να σηκωθώ στις μυτούλες των ποδιών μου για να κοιτάξω κάτω. Τις περισσότερες φορές η μεγάλη μου αδερφή με έβλεπε και με τραβούσε γρήγορα πίσω μαλώνοντάς με. Ήταν όμως κάποιες άλλες φορές που δεν με έπαιρνε είδηση κανείς και κοίταζα τον «κάτω κόσμο» όσο άντεχαν οι μικροσκοπικές, τρυφερές παλάμες μου στην τραχιά υφή του σιδερικού.

Έτσι πέρασα τα πρώτα μου χρόνια. Πίσω από σκουριασμένα κάγκελα, σαν σε φυλακή με θέα.

Η ώρα είναι επτά ακριβώς. Σε λίγο θα γίνει η καταμέτρηση.

Ακούω τον βαρύ ήχο των κελιών. Τα σκουριασμένα κάγκελα κλείνουν με δύναμη.

Νιώθω οικεία.

Σιωπητήριο… Τα φώτα σβήνουν.

Ημέρα πρώτη.

Γιώργος Μαυρογιάννης Ιανουάριος 2015
© copyrights protected
all rights reserved