Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα

Απόψε
έμοιαζε πεισματικά
στου κήπου του το δέντρο.

Κρατούσε στης ερημιάς το κρύο
πέντε – έξι ξεραμένα φύλλα.

Του έρωτα πλάνευε πουλιά
που πίστευαν θα τραγουδούν αιώνια
στα άχρωμα χέρια του, κλαδιά.

Αύριο, άλλη μέρα…
θα τα ‘διωχνε ν’ απλώσει
τα ματωμένα του οστά.

Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα 2015