Ημέρα πέμπτη

Πάντα ήμουνα της τελευταίας στιγμής. Δεν αναλάμβανα δράση αν δεν έφτανε η τελευταία ώρα. Μόλις συνειδητοποιούσα ότι τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνταν, έτρεχα πανικόβλητος να προλάβω σε μια ώρα, όσα δεν θα τους αρκούσε μια ζωή.

Δεν απαλλάχτηκα ποτέ από αυτή την κακή μου συνήθεια. Δεν ήταν αμέλεια, ήταν απλά φόβος. Όχι φόβος για το πώς θα το κάνω, αλλά φόβος για το τι θα κάνω μετά, όταν θα χω τελειώσει. Έμενα στην αδράνεια από φόβο μη ξεμείνω από ενέργεια και κίνητρα.

Και τώρα, εδώ στην αδράνεια κλεισμένος, εδώ στην τελευταία στιγμή των στιγμών, γεμάτος ενέργεια και στεγνός από κίνητρα, τώρα που η καλοσύνη μου δεν μπορεί να κριθεί με πράξεις αλλά με λόγια, τώρα επιθυμώ πανικόβλητος να σου πω τόσα που μια ζωή δεν θα με έφτανε για να σου δείξω.

«Σ΄αγαπώ, θα μου λείψεις…»

—————————————————————————————————————————

Σήμερα με ρώτησαν τι επιθυμώ να φάω ως τελευταίο γεύμα. Χρόνια έχει να με ρωτήσει κάποιος τι θα ήθελα να φάω. Θυμάμαι που με ρώταγες κάποτε εσύ τι θα ηθελα να μαγειρέψεις, και η απάντηση μου ήταν πάντα η ίδια: «Ότι θες εσύ». Ποτέ δε σου ζήτησα κάτι συγκεκριμένο.

Έτσι απάντησα και τώρα. Θέλω το τελευταίο μου γεύμα να είναι ότι θες εσύ, αρκεί να το μαγειρέψεις εσύ. Μην ζοριστείς πολύ, δεν θέλω το τελευταίο μου γεύμα να είναι κάτι ιδιαίτερο. Θέλω να είναι το φαγητό της ημέρας, της δικής σου ημέρας, αυθεντικό σπιτικό φαγητό από τα δικά σου χέρια, με τις ατέλειες ενός καθημερινού φαγητού.

Φοβάμαι…

Ημέρα Πέμπτη

Γιώργος Μαυρογιάννης Μάρτιος 2015
© copyrights protected
all rights reserved