Ημέρα έκτη

Έχω συναντήσει τον ορίζοντα του μέλλοντoς.

Ασφυκτιώ.

Το μέλλον μου δηλώνει παρών και το παρόν μου αργά και ασθενικά παραμορφώνεται σε παρελθόν.

Κοιτάζω πίσω και βλέπω σκόρπια χρόνια, σκόρπιες ελπίδες και σκόρπια όνειρα έτοιμα να θαφτούν στα συντρίμια μιας υπό κατάρρευση ζωής.

Πανικοβάλλομαι.

Τρέμω στην ιδέα ότι θα τα εγκαταλείψω σε χέρια περίεργων λεηλατητών που θα βγούν στο πλιατσικο σαν στερημένα από δράση αγρίμια.

———————————————————————————————————————————–

Έχω δικαίωμα σε μια τελευταία επιθυμία.

Χρειάζομαι φωτιά.

Ζήτησα ως τελευταία επιθυμία να έχω πρόσβαση σε φωτιά.

Με έβγαλαν έξω, στην αυλή, όπου είχαν τοποθετήσει ένα μικρό μεταλλικό κάδο στον οποίο έκαιγε μια μικρή φωτιά. Η ημέρα ειναι πολυ σκοτεινη. Τα μαυρα συννεφα από σεβασμό στην τελευταία μου επιθυμία, πασχίζουν και μετά βίας συγκρατούν τα νερα της βροχης.

Πρέπει να βιαστώ.

Μάζεψα γρηγορα ολη μου την ζωη σε ένα χάρτινο κιβώτιο.

Το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου. Η πρώτη γραπτή επίσημη μαρτυρία ύπαρξης. «Διά του παρόντος πιστοποιείται ότι…»

Την ταυτότητά μου, αυτήν που έψαχνα για χρόνια.

Το απολυτήριο του σχολείου, το απολυτήριο του στρατού, τα πτυχια, τις τιμητικές διακρίσεις, τα παράσημα.

Κατι οικονομιες που ειχα στην άκρη για μια έκτακτη ανάγκη σαν και αυτή.

‘Ενα κουτάκι με ένα ζευγάρι φτηνά σκουλαρίκια, τυλιγμένο ως δώρο, που είχα πάντα πρόχειρο δίπλα μου σε περίπτωση που επιστρέψεις ξαφνικά.

Την αγαπημενη μου φυσαρμονικα, αυτή που μου χάρισε ο πατέρας μου, την ημέρα που έφευγε για τον πόλεμο.

Μάζεψα φωτογραφίες, ημερολογια, βιβλια, ποιηματα.

Την συλλογή μου από παλιά γραμματόσημα και κάτι παλιές εφημερίδες με αποκόμματα που αναφέρονταν σε εμένα.

Κομματι κομματι τα έριξα όλα στην φωτια.

Εμεινα να κοιταζω το παρελθον να γινεται σταχτες. Αυτά για τα οποια μοχθησα και ματωσα, αυτά που πετυχα και απεκτησα, όλα εκείνα για τα οποία μετάνιωσα. Οι χαρές και οι λύπες οι δόξες και οι νροπές, όλες μαζί σε ένα φλεγόμενο μεταλικό κάδο στην μουντή αυλή μιας φυλακής. Το μονο που μπορουν να προσφερουν τώρα ειναι λιγη ζεστασιά σε μια βροχερή ημέρα.

Αρχισε να ψιχαλιζει και σιγα σιγα ολα εσβησαν. Ένας σωρος απο βρεγμενες σταχτες ειναι οτι εχει απομεινει. Όλα ίσα και όμοια, σαν να μην υπήρξανε ποτέ.

Δεν εχω ουτε μελλον ουτε παρον τώρα δεν έχω ούτε παρελθον. Τώρα είμαι έτοιμος.

Έκαψα ολα μου τα ρουχα. Άφησα μόνο τα ρούχα που φορω και το χοντρό παλτό μου για την αυριανή ημέρα. Το αγαπημενο μου παλτο για την πιο κρυα μερα της ζωης μου.

Τώρα είμαι έτοιμος…

Ημέρα Έκτη

Γιώργος Μαυρογιάννης Μάρτιος 2015
© copyrights protected
all rights reserved