Το ημερολόγιο ενός θανατοποινίτη – 7 | Όταν ο χρόνος αλλάζει ουρανο…

Ημέρα έβδομη (τελευταία)

Τα χαράματα με βρήκαν ξάγρυπνο να περιμένω.

Ώρες τώρα κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Κοιταζόμαστε αμίλητοι σαν δύο φίλοι καρδιακοί, που προσπαθούν την ώρα του αποχωρισμού, να χορτάσουν όσο περισσότερο μπορούν ο ένας την παρουσία του άλλου.

Το κουρασμένο μου πρόσωπο, κάτω από το φως της χαραυγής δείχνει γαλήνιο και ήρεμο, απαλλαγμένο από κάθε σκέψη, ανησυχία και φόβο.

Συνειδητά αποφεύγω οποιαδήποτε ενέργεια πιθανόν να γεννήσει νέες προσδοκίες, νέα σχέδια και νέα όνειρα.

Όνειρα ορφανά εκ γενετής.

Ο δήμιός μου είναι στην πόρτα και περιμένει υπομονετικά, ίσως και με συμπόνια να βάλω επιτέλους την λέξη «Τέλος» σε τούτο το καταραμένο ημερολόγιο.

Σήμερα είναι το τέλος…

Οι στάχτες και τα καρβουνιασμένα κούτσουρα μιας άλλοτε φιλόδοξης και λυσσασμένης πυρκαγιάς είναι το τέλος.

Τα πτώματα νικητών και νικημένων στο λασπωμένο πεδίο της μάχης είναι το τέλος.

Η ησυχία της νύχτας στην παιδική χαρά είναι το τέλος.

Είναι το «τετέλεσται» απέναντι στο «εν αρχή ην ο λόγος»,

είναι το «ζήσανε αυτοί καλά» απέναντι στο «μια φορά και ένα καιρό»,

είναι το ουράνιο τόξο μετά την σύντομη και ξαφνική νεροποντή στο μέσο μιας ηλιόλουστης ημέρας.

Δεν υπάρχει θησαυρός στου ουράνιου τόξου το τέλος …