Έκανα μεγάλο κόπο να ανοίξω την πόρτα της κύριας εισόδου. Οι σκουριασμένοι μεντεσέδες αρνούνταν πεισματικά να συνεργαστούν. Κατάφερα να την ανοίξω ίσα με μισό μέτρο και με δυσκολία σύρθηκα στο εσωτερικό του σπιτιού.

Η μυρωδιά της μούχλας και της σκόνης, μού ήταν ανυπόφορη. Κάλυψα την μύτη μου με ένα μαντηλάκι τσέπης και προχώρησα αργά, προσέχοντας το κάθε μου βήμα.

Σωματίδια σκόνης χόρευαν στις μερικές αχτίδες ήλιου που εισχωρούσαν διακριτικά στο σκοτεινό δωμάτιο μέσα από τις χαραμάδες στα αμπαρωμένα παντζούρια.

Η φύση είχε εκμεταλλευτεί την ανθρώπινη απουσία και κατέλαβε κάθε γωνιά του χώρου.

Άγρια χόρτα και αγκάθια είχαν καταφέρει να ξεφυτρώσουν από παντού, φράσσοντας τον κεντρικό διάδρομο.

Κάποιο ερπετό ταράχτηκε από την απρόσκλητη επίσκεψή μου και σύρθηκε φοβισμένο κάτω από την παλιά πιατοθήκη, η οποία βρισκόταν πεσμένη στο πάτωμα της κουζίνας. Γύρω της πιάτα σπασμένα και άλλα γυαλικά.

Ανέβηκα αργά την ξύλινη μισογκρεμισμένη σκάλα. Σε κάθε μου βήμα σάπια σανίδια διαμαρτύρονταν και ετοιμόρροπα κομμάτια ξεκολλούσαν από την κουπαστή και έπεφταν στο πάτωμα.

Ερμάρια ορθάνοιχτα και άδεια.

Ασπρόμαυρα παιδικά κόμικς, ζαρωμένα από τα νερά της βροχής.

Ένα ολόκληρο κομμάτι από την οροφή έλειπε, επιτρέποντας σε περιστέρια και άλλα ζωντανά να φωλιάζουν στο επάνω τμήμα του σπιτιού.

Το χάος που επικρατούσε γύρω μου με άφησε άφωνο να κοιτάζω απλά την καταστροφή που προκάλεσε η απουσία μου.

Εντροπία…

Καλπάζουσα νοητική εντροπία.

Και τότε, στο σκονισμένο πάτωμα, κρυμμένο κάτω από σκοροφαγωμένα ξύλα, αγκάθια και αγριόχορτα, είδα το παιδικό μου αρκουδάκι, αραχνιασμένο, βρώμικο και μισοφαγωμένο, να μου χαμογελάει ακόμα…

Γιώργος Μαυρογιάννης Ιούλιος 2015
© copyrights protected
all rights reserved