Και ήταν τότε που αποφάσισα να ταξιδέψω μόνος.

Τότε, όταν έριξα μια φευγαλέα και κλεφτή ματιά προς τον ατέλειωτο ορίζοντα της ύπαρξής μου.

Εκεί που το λιμάνι γίνεται ωκεανός και οι αισθήσεις σπόροι φυτεμένοι στο άγονο χώμα μιας στείρας γης.

Ο μαύρος καπνός της τσιμινιέρας και το διπλό κορνάρισμα του πλοίου σημαίνει την τελευταία επιβίβαση.

Άσπρα μαντήλια χαιρετούν αυτούς που μένουν πίσω. Τους κουρασμένους έρωτες και τις νεκρές αγάπες…

Και ΄γω, που είχα την ικανότητα πάντα να σε ξεχωρίζω μέσα στο πλήθος, δεν μπορώ να διακρίνω πουθενά το υψωμένο σου χέρι.

Μονάχα μια κυρία, γερασμένη και τρομακτική, μου χαϊδεύει απαλά το μάγουλο με τα τραχιά της χέρια, και κάτω από το δικτυωτό και πένθιμο της πέπλο, μου ψιθυρίζει σιγανά στ’ αυτί: «εις το επανιδείν»…

Γιώργος Μαυρογιάννης Νοέμβριος 2015
© copyrights protected
all rights reserved