Άλμα | Όταν ο χρόνος αλλάζει ουρανο…

Και κάπως έτσι μάθαμε τι είναι ησυχία.

Σε φασαριώδεις εμπορικούς δρόμους, πολύβουες κεντρικές πλατείες και συνωστισμένες αίθουσες δεξιώσεων.

Περιτριγυρισμένοι από υπερφίαλους ανθρώπους με πομπώδες ύφος, που γελάνε δυνατά και λυπούνται με στόμφο.

Περικυκλωμένοι από μεγιστάνες καλών τεχνών και κρεμασμένους ρήτορες σε άμβωνες πολυτελείας και άφταστα μπαλκόνια.

Κάπως έτσι γνωρίσαμε την ησυχία.

Μαζεύοντας απομεινάρια φαγητού που περισσεύει, σε φτωχικές μερίδες.

Ήσυχα γεννηθήκαμε και ήσυχα ζούμε.

Ήσυχα ερωτευτήκαμε, ήσυχα αγαπήσαμε, ήσυχα κλάψαμε και ήσυχα χαρήκαμε.

«Άλμα, γλυκιά μου Άλμα, αυτός ο θορυβώδης κόσμος, δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ. Μου αποσπά την προσοχή. Μου διακόπτει τις σκέψεις. Ταράζει τον ύπνο μου, ξυπνώντας με στη μέση των πιο γλυκών ονείρων. Μη λυπάσαι όμως… θα συντονιστούμε κάποτε, θα το δεις… θα συντονιστούμε… ή αυτός θα ησυχάσει ή θα αγριέψουμε κι εμείς… γλυκιά μου Άλμα…»