Γαλλία… Ιούνιος 1832. Το Παρίσι βρίσκεται στο πόδι. Οι λαϊκές μάζες ξεχύνονται στους δρόμους και απαιτούν ισότητα και δημοκρατία. Πρόχειρα οδοφράγματα από καρέκλες, τραπέζια, άμαξες, πιάνα, έχουν φτιαχτεί από τους άθλιους της πόλης – άντρες, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά των δρόμων.

Οι άθλιοι, ταμπουρώνονται πίσω από τα πρόχειρα αυτά κατασκευάσματα, έτοιμοι να Συνέχεια →

Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις. Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει νά `χει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες, έχω χάσει την φαντασία μου, κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω. Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;

Κατερίνα Γώγου – 1981